Als ik dit schrijf is het woensdag 28 april 2020. We zitten in de 7e week van de sociale quarantaine. Het is tijd om even terug te kijken. Begin maart was alles nog normaal
Begin maart was alles nog normaal. Ik was net 90 jaar geworden en had dat met het gezin gevierd in Egmond a/d Hoef. Je weet wel van de Graaf van Egmond. Op 3 maart was ik in Den Haag aanwezig bij de herdenking van het bombardement op het Bezuidenhout nu 75 jaar geleden.
Op woensdag 11 maart ging ik eerst naar de kapper en daarna zoals gebruikelijk op woensdag met mijn vriendinnen koffie drinken bij De Pompier. Verder stond er die maand nog een uitstapje met de PlusBus op het programma en op de twee volgende zondagen de verjaardagen van mijn broers. Het beloofde een gezellige tijd te worden.
En toen werd het vrijdag de dertiende. Langzaam drong het tot ons door dat alles anders werd. Steeds meer mensen bleken besmet met het Corona virus. De regering vroeg om sociale onthouding. Eerst deed je er nog wat luchtig over. Zo van: “Onthouding? Nou ja het is Vastentijd en bovendien zit ik al bijna een maand veel in huis vanwege de storm en regen van Ciara en haar kleine broertje Dennis.
Maar op 26 maart kwam de boodschap: “Blijf Thuis”
Wat doe je dan? Je gaat wat laatjes opruimen en vindt foto’s die nog moeten worden uitgezocht. Je dochter brengt de boodschappen aan de deur. En je buurvrouw heeft wel een legpuzzel voor je. Maar het is zulk mooi weer en je moet toch wat beweging hebben. Dus af en toe ga ik ’s middags een klein straatje om. Heel saai zo alleen. Dus dan maar een rondje op de fiets, anders verleer je dat ook nog. Het gekke is dat de dagen wel snel voorbij gaan. De contacten met familie en vriendinnen gaan nu per telefoon. Ik moet zelfs leren “beeldbellen”. Maar dat doe ik liever niet. Moeilijk. WhatsApp is wel gezellig. Eigenlijk heb je ook niet zo veel meer te vertellen. Er gebeurt niets.
Maar het duurt nu toch wel lang. Het weer slaat om en mijn stemming ook. Ik wil nu wel weer eens zelf boodschappen doen en een praatje maken met de mensen die ik tegenkom. Ik wil mensen zien; de Voorstraat en de markt rondlopen. De kleine dagelijkse dingen doen.
Toch zal ik niet klagen. Ik heb een huis, verwarming als het nodig is, gas en licht. De televisie om me op de hoogte te houden. En voldoende eten en drinken. Het is moeilijker voor onze kinderen die misschien bang zijn hun baan te verliezen. En voor de grote kleinkinderen die veel meer behoefte hebben om uit te gaan, die hun studies in de war zien lopen.
Ik kan niets doen om het virus de wereld uit te helpen, maar ik kan wel proberen het niet te verspreiden. Dus houd ik me aan de voorschriften en Hou Vol.
Groeten Toos van Dam.
Een aanvullend bericht van de webmaster: Dit is een bericht van Toos dat zij mij heeft gestuurd om het op de website te plaatsen. Als u dit leuk vindt en ook iets over uw belevenissen met ons wil delen: Schrijf iets en ik zal het op de website zetten onder het kopje: Ik geef de pen door aan: ...